امیر مومنان علی السلام در خطبه 27 نهج البلاغه چنین فرموده اند:
به من خبر رسیده که مردی از لشکر شام به خانه زنی مسلمان و زنی غیر مسلمان که در سایه حکومت اسلام بوده وارد شده و خلخال و دستبند و گردبند و گوشواره‌های آن‌ها را به غارت برده در حالی‌که هیچ وسیله‌ای برای دفاع جز گریه و التماس کردن نداشته‌اند . لشکریان شام با غنیمت فراوان رفتند بدون اینکه حتی یک نفر آنان زخمی بردارد و یا قطرة خونی از او ریخته شود. اگر برای این حادثة تلخ، مسلمانی از روی تاسف بمیرد ملامت نخواهد شد و از نظر من سزاوار است.
سوالم اینجاست که آیا دستگاه های ناظر بر عمره خوابند و یا خود را به خواب زده اند و ولنگاری بعضی از دختران و زنان را در سرزمین نزول وحی نمی بینند.
